SKAFANDER I MOTYL
Jean-Do (Mathieu Amalric), 43- letni naczelny ELLE, w wyniku udaru mózgu zapada na rzadki ?zespół zamknięcia?. Zostaje całkowicie sparaliżowany (nie może nawet mówić). Jego jedynym łącznikiem ze światem pozostaje tylko jedno oko. Casanova, który zostawił matkę swoich dzieci (Emanuel Seigner) dla kochanki, w szpitalu również otoczony jest kobietami. Z pomocą jednej z nich pisze książkę pt. ?Skafander i motyl? o swoim doświadczeniu. To właśnie ta książka stała się kanwą filmu pod tym samym tytułem. Nie znajdziemy w filmie Schnabla (najlepszy reżyser, Cannes 2007) współczucia, pokrzepienia czy religijnego nawrócenia bohatera. Humor, choć obecny, jest zdawkowy i wynika raczej z problemów w komunikacji.
Nie ma próby oswajania się z sytuacją przez śmiech, jak w ?Inwazji barbarzyńców?. Nie jest to też kino społeczne o eutanazji (jak ?W stronę morza?), która jako ?rozwiązanie? pojawia się na moment. Zamiast tego mamy czystą obserwację, przeplataną wyobraźnią i wspomnieniami. Siłę rażenia filmu potęgują kapitalne zdjęcia Janusza Kamińskiego (nominacja do Oscara), oddające zamknięcie Jeana. Niemalże sami doświadczamy bezruchu bohatera (tytułowy skafander) i lekkości, nieograniczoności jego duszy (motyl).Film jest próbą spojrzenia na życie człowieka, który codziennie na nowo musi szukać w sobie człowieczeństwa. Na rutynę dnia Jeana, jego całkowitą zależność i bezradność nie patrzy się łatwo. Warto jednak podjąć ten wysiłek, by zobaczyć świat z innej perspektywy.
reżyseria: Julian Schnabel
scenariusz: Ronald Harwood, na podstawie powieści Jeana-Dominique’a Bauby’ego
zdjęcia: Janusz Kamiński
produkcja: Francja/USA
czas trwania: 112 min.
dystrybucja: Best Film
obsada:
Mathieu Amalric: Jean-Dominique Bauby
Emmanuelle Seigner: Céline Desmoulins
Max von Sydow: ojciec
recenzja znajduje się na http://www.semestr.pl/2,2684.html